Dzisiaj jest dzień kryzysu. Jeden z wielu, choć nie taki straszny, bo nawet mi się chce. Najgorsze są te, kiedy muszę zmuszać się do najprostszych czynności, a całe swoje życie opisuję tym jednym zdaniem: nie chce mi się. Na szczęście dzisiaj mi się chce. Tylko że czegoś zupełnie innego.

Od wybuchu wojny kilka razy próbowałam coś napisać. Zaczynałam – i nagle brakowało mi słów, a wszystko wydawało się bezsensowne i mało ważne. Postanowiłam więc zebrać te moje szkice, luźne myśli i opublikować je pod zbiorczym tytułem.

Jaki czas temu obserwowałam gównoburzę na instagramie. Dotyczyła neuroróżnorodności. Komuś nie pasowało, że osoby mają w swoim biogramie informację o autyzmie, ADHD czy innych zaburzeniach* lub chorobach. Bo – według tego kogoś – definiują się za ich pomocą. Nie powinny tak robić. Nie i kropka.

To dla mnie proste: życie mam tylko jedno. W dodatku uważam, że bardziej przydam się mojej ojczyźnie żywa. Tak, wiem, że to niepopularna opinia. Śmiało nazywajcie mnie tchórzem. Nie obchodzi mnie to.

Jakiś czas temu przyznałam otwarcie, że do prawidłowego funkcjonowania potrzebuję ciągle nowych bodźców, mam słomiany zapał, a mój mózg musi być na wiecznym haju. Dzisiaj wiem, że to ma nazwę. ADHD.

Nigdy nie lubiłam zimy. Jeszcze taka ze śniegiem i mrozem była znośna, ale to, co przychodziło do Wrocławia przez ostatnie kilka lat, napawało mnie wstrętem. Pod koniec listopada zaczynałam proces oczekiwania na wiosnę. W tym roku wszystko jest inaczej. W tym roku oddycham zimą. W tym roku mam zimę w sercu. W tym roku w […]